NIEKTÓRZY LUDZIE NIE PŁACZĄ.
NIE KRZYCZĄ.
NIE MÓWIĄ WPROST: „MAM DEPRESJĘ”.
ALE MÓWIĄ:
„JUŻ MNIE NIC NIE INTERESUJE.”
„KIEDYŚ KOCHAŁEM TO ROBIĆ, A TERAZ? NIC NIE CZUJĘ.”
„NIE WIEM, PO CO W OGÓLE WSTAJĘ Z ŁÓŻKA.”
NIEKTÓRZY LUDZIE NIE PŁACZĄ.
NIE KRZYCZĄ.
NIE MÓWIĄ WPROST: „MAM DEPRESJĘ”.
ALE MÓWIĄ:
„JUŻ MNIE NIC NIE INTERESUJE.”
„KIEDYŚ KOCHAŁEM TO ROBIĆ, A TERAZ? NIC NIE CZUJĘ.”
„NIE WIEM, PO CO W OGÓLE WSTAJĘ Z ŁÓŻKA.”
TO MOŻE BYĆ ANHEDONIA – OBJAW, KTÓRY BARDZO CZĘSTO TOWARZYSZY DEPRESJI.
ANHEDONIA TO UTRATA ZDOLNOŚCI DO ODCZUWANIA PRZYJEMNOŚCI.
NIE CHODZI O LENISTWO, BRAK MOTYWACJI CZY „FOCHA”.
CHODZI O GŁĘBOKI WEWNĘTRZNY ZANIK RADOŚCI – NAWET Z RZECZY, KTÓRE KIEDYŚ BYŁY ŹRÓDŁEM SZCZĘŚCIA.
OSOBA Z ANHEDONIĄ PRZESTAJE CIESZYĆ SIĘ MUZYKĄ, JEDZENIEM, SPOTKANIAMI, PASJĄ. CZASEM NAWET UŚMIECH DZIECKA CZY ULUBIONY FILM NIE WYWOŁUJE ŻADNEJ EMOCJI.
TO NIE ZNACZY, ŻE SIĘ NIE STARA.
TO ZNACZY, ŻE PSYCHIKA WYSYŁA SYGNAŁ SOS.
JEŚLI ZAUWAŻASZ TO U SIEBIE LUB BLISKIEJ OSOBY:
– NIE BAGATELIZUJ.
– NIE MÓW: „WYSTARCZY, ŻE SIĘ ZMOTYWUJESZ.”
– ZAMIAST TEGO POWIEDZ:
„JESTEM Z TOBĄ. MOŻEMY POSZUKAĆ POMOCY.”