WBREW MITOWI, ŻE „JAK KTOŚ NAPRAWDĘ CHCE, TO PO PROSTU TO ZROBI, A NIE MÓWI”, BARDZO WIELE OSÓB WYSYŁA SYGNAŁY OSTRZEGAWCZE PRZED PODJĘCIEM PRÓBY SAMOBÓJCZEJ.
JEDNAK TE SYGNAŁY CZĘSTO SĄ SUBTELNE, NIEJEDNOZNACZNE LUB ŁATWE DO PRZEOCZENIA.
FORMY SYGNALIZOWANIA:
ZMIANY W ZACHOWANIU — WYCOFANIE SIĘ Z KONTAKTÓW, NAGŁY SPOKÓJ PO DŁUGIM OKRESIE LĘKU LUB ROZPACZY.
UTRATA ZAINTERESOWANIA TYM, CO WCZEŚNIEJ BYŁO WAŻNE (HOBBY, ZNAJOMI, NAUKA)
WYPOWIEDZI TYPU:
„JUŻ NIE MOGĘ TEGO ZNIEŚĆ”,
„WSZYSTKIM BYŁOBY LEPIEJ BEZE MNIE”,
„NIE MA SENSU DALEJ TEGO CIĄGNĄĆ”.
NAGŁE PORZĄDKOWANIE SPRAW — ROZDAWANIE RZECZY, ŻEGNANIE SIĘ „NA WSZELKI WYPADEK”.
POCZUCIE BEZNADZIEI, UTRATY SENSU, WYRAŻANE BEZPOŚREDNIO, NASILONE UŻYWANIE ALKOHOLU CZY INNYCH SUBSTANCJI PSYCHOAKTYWNYCH.
PRZESADNE RYZYKANCTWO LUB IMPULSYWNE ZACHOWANIA (KTÓRE MOGĄ BYĆ NIEŚWIADOMĄ FORMĄ AUTOAGRESJI).
DLACZEGO TAK ŁATWO TO PRZEOCZYĆ?
BO WIELE Z TYCH ZACHOWAŃ MOŻE MIEĆ INNE WYTŁUMACZENIA.
BO NIE CHCEMY WIERZYĆ, ŻE KTOŚ NAM BLISKI MOŻE ROZWAŻAĆ COŚ TAK OSTATECZNEGO.
BO CZĘSTO NIE JESTEŚMY UCZENI, JAK CZYTAĆ TE SYGNAŁY I JAK NA NIE REAGOWAĆ.
ALE TO NIE ZNACZY, ŻE ICH NIE BYŁO.
CZASAMI PO TRAGEDII BLISCY DOPIERO WTEDY „SKŁADAJĄ W CAŁOŚĆ” TO, CO WCZEŚNIEJ WYDAWAŁO SIĘ NIESZKODLIWE LUB NIEZROZUMIAŁE.