TO JEDNO Z NAJBARDZIEJ SZKODLIWYCH I NIEBEZPIECZNYCH PRZEKONAŃ, JAKIE FUNKCJONUJĄ W SPOŁECZNYM OBIEGU!!!!
JAKO PSYCHOLOG CHCĘ STANOWCZO OBALIĆ TEN MIT —W TROSCE O ŻYCIE I ZDROWIE PSYCHICZNE NASTOLATKÓW.
DLACZEGO TEN MIT JEST FAŁSZYWY?
ROZMOWA O SAMOBÓJSTWIE NIE PROWOKUJE, ALE CHRONI.
BADANIA NAUKOWE ORAZ DOŚWIADCZENIA KLINICZNE JASNO POKAZUJĄ, ŻE ZADAWANIE PYTAŃ O MYŚLI SAMOBÓJCZE NIE ZWIĘKSZA RYZYKA ICH REALIZACJI.
WRĘCZ PRZECIWNIE — MOŻE PRZYNIEŚĆ ULGĘ OSOBIE W KRYZYSIE. DAJE JEJ SYGNAŁ: „NIE JESTEŚ SAM. WIDZĘ CIĘ. MOŻESZ MI ZAUFAĆ.”
JAK DZIAŁA MECHANIZM MITÓW TEGO TYPU?
MIT WYNIKA CZĘSTO Z LĘKU – BOIMY SIĘ „POWIEDZIEĆ COŚ NIE TAK”.
WOLIMY UNIKAĆ TEMATU, MAJĄC NADZIEJĘ, ŻE SAM SIĘ ROZWIĄŻE.
ALE MILCZENIE NIE JEST NEUTRALNE – MOŻE BYĆ ODEBRANE JAKO BRAK ZAINTERESOWANIA LUB BAGATELIZOWANIE CIERPIENIA.
JAK ROZMAWIAĆ BEZPIECZNIE
Z EMPATIĄ, BEZ OCENIANIA?
- UŻYWAJĄC PROSTYCH PYTAŃ:
„CZY MYŚLAŁEŚ O ZROBIENIU SOBIE KRZYWDY?”
- DAJĄC PRZESTRZEŃ DO WYPOWIEDZI.
- ZACHĘCAJĄC DO SKORZYSTANIA Z POMOCY SPECJALISTY.
ROZMOWA RATUJE!!!
DAJE NADZIEJĘ!!!
ROZMOWA OTWIERA DRZWI DO POMOCY!!!
PYTANIE O SAMOBÓJSTWO TO NIE PROWOKACJA — TO WYCIĄGNIĘCIE RĘKI.
WŁAŚNIE TA ROZMOWA MOŻE BYĆ PIERWSZYM KROKIEM W STRONĘ ULGI, LECZENIA I ŻYCIA.