OSOBA, KTÓRA MYŚLI O ODEBRANIU SOBIE ŻYCIA, NIE JEST SŁABA.
TO KTOŚ, KTO PRZEZ DŁUGI CZAS WALCZYŁ W CISZY – Z DEPRESJĄ, LĘKIEM, SAMOTNOŚCIĄ, POCZUCIEM BEZNADZIEJNOŚCI.
I BYĆ MOŻE PRZESTAŁ WIDZIEĆ JAKĄKOLWIEK DROGĘ WYJŚCIA.
TO NIE SŁABOŚĆ.
TO WYCZERPANIE EMOCJONALNE I PSYCHICZNE. TO STAN, W KTÓRYM UMYSŁ PRZESTAJE WIDZIEĆ ROZWIĄZANIA – NAWET JEŚLI ONE REALNIE ISTNIEJĄ.
ZAMIEŃ OSĄD NA EMPATIĘ:
ZAMIAST:
„TRZEBA BYĆ SILNYM, NIE WOLNO SIĘ PODDAWAĆ!”
SPRÓBUJ:
„NIE JESTEŚ SAM. POMOC ISTNIEJE. POROZMAWIAJMY O TYM, CO CIĘ BOLI.”
JAKO PSYCHOLOG MOGĘ POWIEDZIEĆ JEDNO:
NAJWIĘKSZĄ SIŁĄ JEST MÓWIENIE O SWOJEJ SŁABOŚCI.
SZUKANIE POMOCY.
WYCIĄGNIĘCIE RĘKI PO WSPARCIE – TO NIE OZNAKA SŁABOŚCI. TO AKT ODWAGI.